Benim Dedem Gazneli Mahmut

 

Benim Dedem Gazneli Mahmut 

Metroya bindim, whatsappdan dedemin ölümüne dair belgeyi bir gruba atmışlar, ona bakıyorum. Elimde telefonu gören 70lik amca, şükür telefonunu çıkar diyenlerden değil, telefona elini uzatarak, "bundan bilardo oynardım, ben onu üç kez yendim, o beni elli kez yendi, intikam alıyor anladın" dedi. "Ben yetmiş yaşındayım, Kıbrıs'a çıkan ilk askerim, adayı aldık ama nasıl aldık bir de bize sor" diyor benim kafa sallamama karşılık. Abimin askerliğini Gazi Mağusa'da yaptığını söyleyince gözleri parladı, "bitirdi mi?" diye sordu. Bitirdi deyince de maşallah çekti, ardından nereli olduğumu sordu ve Konyalı olduğum yanıtını aldı. Oraya selam olsun diyor, her yeri severim, memleketimi severim dedikten sonra namaz kıldığından, annesinin onu güzel yetiştirdiğinden bahsediyor. Takılıyorum amcaya, 70miş göstermiyorsun diye; "dipçik gibiyiz" karşılığını veriyor. Laf nereden oraya geldi bilmiyorum ama "Gazneli Mahmut'un torunuyum" diyor bir dakika geçmeden de ineceği durakta iniyor, Allah ısmarladık lafına karşılık ağzımdan görüşürüz kelimeleri dökülüyor, ağız alışkanlığı işte. Amca işin rast gitsin diyerek metronun kapısından çıkıp, kalabalığa karışıyor. Keep nota sarılıyorum bu olayı kaydetmek için, öylece uçup giden anılardan birisi olmasın diye. Amca, işin rast gitsin.