Ben dağ değilim çocuk!
Gözümle büyüttüm seni.
Sadece önden gelenim.
Çok dengeli yürüyemem;
Çarparım her yere
Yara, bere…
Ama durmam…
Ben doğduğum da büyüktüm!
Sessizliğim sesimden çoktu
İsteklerim için hiç ağlamadım misal.
Ben dağ değilim çocuk
İnanmadığım yere, ısınmadığım kalbe
Yeltenmedim; “tutulmadım” ee malum.
Övüldüm, aynı kişilerce sövüldüm.
İstememeyi çok evvelden belledim
Çabuk çabuk aldım “dersimi”
Kar yolu kaparsa, önce ben geçerim!
Kendi yolumu bulamassam da
Önce seninkini açarım…
Ben yol değilim çocuk
Önden giderim, ilk saftaki ben olurum
Sadece önce gelenim…
İlk gidenimizin sevgisini en çok hatırlayan benim!
Dur!
En çok ben göğüs gerebilirim.
Ben ana doğdum
Bilmediğim olur mu hiç, çabuk çabuk bellemeliyim
Uçmak icap etse, o an pilotum
Ben dağ değilim çocuk!
Tünellerim olsa yıkılamam,
Köstebekler yakamaz canımı, nefes alırım!
Tavşan olsan küsemem…
Ben önden gelenim
Tipi olsa bana değsin
Benim nem varsa, hepsi senin.
Ben dağ değilim çocuk!
Annen hiç!
İlk gidenden sonrakiyim
Ablayım; işte hepsinden az biraz.
Ben hafızan, ben dün, ben oyun arkadaşın.
Ne istersen o. Fazlası değil.
Sense kıymetlim, en eski arkadaşım…
Gel bu kara tahtayı sil baştan donatalım.
Yaslan elbet, gel omzum senin.
Dağ değilim, etten kemikten bir duvarım .
Matruşkaların ayakları yoktur!
İç dengen, ve zengin bakışın
Sendelersen de dengedesin.
Ben önden karları ezebilirim,
Ama yol senin…
Yaslan elbet
Ama sırt sırtayız be çocuk
Dağ biziz!
Şair: Hatice Güleç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder